Ես մեր ընտանիքի ամենամեծ երեխան եմ։ Ծնողներս 5 երեխա ունեին։ Քանի որ ես ամենամեծն էի, հետևաբար և ամենահասունը, ես ստիպված էի հոգ տանել իմ կրտսեր քույրերի և եղբայրների մասին: Ծնողներս, ինչպես բոլոր մարդիկ, աշխատում էին և ես ստի պված էի ստանձնել փոքրերի խնամքը: Այնուամենայնիվ, ես երեխա էի և ուզում էի մի փոքր ժամանակ ինձ համար, բայց դա պարզապես երազանք էր:
Դպրոցում լավ հարաբերություններ չունեի տղաների հետ։ Նրանք ծիծաղում էին ինձ վրա և ծաղ րում, ինձ անվանելով «երեխաների տու տուզ մաքրող»: Երբեմն ես խռովություն էի բարձրանում տանը, հայտարարում էի, որ հոգնել եմ, ոչ ոքի դայակը չեմ ուզում լինել: Նման զայրույթների համար ծնողներս ինձ պատժում էին, հորս գոտիի հար վածներից մարմինս այ րվում էր, ես այդ այ րոցը մինչև այսօր զգում եմ:
Երբ ես ավարտեցի իններորդ դասարանը, ծնողներս ինձ ուղարկեցին խոհարարություն սովորելու: Ես բոլորովին ուրախ չէի դրա համար, բայց ծնողներս մասնագիտության այս ընտրությունը համարում էին հիանալի տարբերակ. ընտանիքը սովից չի մե ռնի։ Երբ ավարտեցի ուսումս, անմիջապես աշխատանքի ընդունվեցի տեղի սրճարանում։ Առաջին աշխատանքային օրը , երբ տուն վերադարձա, հայրս հարձակվեց ինձ վրա, որ ձեռնունայն էի եկել:
Նրանք անմիջապես պլանավորեցին իմ առաջին աշխատավարձը, և այնպես, որ ես դրանից ոչինչ չպետք է ստանայի։ Ծնողներս ցանկանում էին սնունդ և հագուստ գնել: Սակայն երբ աշխատավարձս ստացա, գնացի երկաթուղային կայարան և տոմս գնեցի դեպի անծանոթ քաղաք, որտեղ երբեք չէի եղել։ Ես այլեւս ուժ չունեի ընտանիքիս հետ ապրելու։ Սկզբում դժ վար էր ինքնուրույն, բայց հետո դարձա իմ կյանքի տիրուհին։ Ես կարող էի անել այն, ինչ ուզում էի: Ես շատ էի աշխատում, սպասք լվացող և հավաքարար էի։
Հետո ինձ հրավիրեցին խոհարար աշխատելու։ Իմ կյանքը բոլորովին այլ դարձավ, նույնիսկ գումար էի խնայում, շատ էի ուզում գնել իմ բնակարանը։ Ես ապրում էի մի տարեց կնոջ հետ, ով ինձ շատ լավ էր վերաբերվում։ Երեք տարի անց ես հանդիպեցի իմ ներկայիս կողակցին։ Ես տեղափոխվեցի ապրելու նրա և նրա ծնողների հետ։ Ես հիանալի հարաբերություններ ունեի նրանց հետ, և մենք սկսեցինք մեկ հարկի տակ ապրել։ Հետո ունեցանք դուստր, որոշ ժամանակ անց՝ տղա։
Որոշ ժամանակ անց ծնողներս սկսեցին հայտնվել իմ երազներում: Իմ երազներում նրանք բարի էին ու սիրալիր։ Որոշեցի այցելել ընտանիքիս։ Նվերներ, սնունդ գնեցի, երեխաներիս ու ամուսնուս հետ գնացինք իմ հայրենի քաղաքը։ Ցա վոք, իմ երազանքները իրականության հետ կապ չունեին։ Ծնողներս ինձ տեսնելուն պես սկսեցին հայ հո յանքներ տեղալ, ինձ անվանեցին եսասեր, էգոիստ: Նրանք նույնիսկ չցանկացան ծանոթանալ ամուսնուս ու երեխաներիս հետ: Վերցրի բոլոր փաթեթները, գլխ ով արեցի ամուսնուս ու գնացինք։ Այլևս երբեք չեմ անցնի այս տան շեմը։ Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
