Ծերունին արտասվելով իջավ մեքենայից, խոնարհվեց ու շնորհակալություն հայտնեց, ու գնաց իր տան կողմը սրբելով արցունքները: Սովորաբար այս վայրում՝ կանգառի մոտ, տաքսու վարորդներ են լինում։ Ես կանգ առա հեռախոսին պատասխանելու համար, քանի որ այդ զանգն իսկապես կարևոր էր։ Այդ ընթացքում նստարանից վեր կացավ մի նի հար ծերունի՝ բաճկոնով և փողկապով, և ոտքերը ծանր շարժելով մոտեցավ իմ պատուհանին։
Թեթև թակեց պատուհանը, նույնիսկ չթակեց, բայց համեստորեն մատները հպեց ապակուն: «Տղա՛ս, դու տաքսու վարորդ չե՞ս։ «Հեռախոսով հրաժեշտ տվեցի զրուցակցիս, պատասխանեցի. «Չէ, հայրիկ, տաքսու վարորդ չէ, ո՞ւր է պետք գնալ։ » -Ես հեռու չեմ գնում, մոտ երեք կիլոմետր: -Նստիր, հայրիկ, ես քեզ հիմա կտանեմ։ Նա նստեց դիմացի նստարանին։ Մենք գնացինք։ Նա ծանր էր շնչում, ուղղակի շատ ծեր լինելու պատճառով, ինձ ասաց, որ ամեն օր երթուղայինով գնում է կլի նիկա:
Բայց այսօր պոլիկ լինիկայում հերթ էր եղել և նա ուշացել է իր միկրոավտոբուսից, հաջորդին սպասելը երկար ժամանակ կպահանջի, և նա չի կարողանում երկար քայլել։ Ես նստած լսում էի նրան, շատ մտքեր էին պտտվում գլխումս, և ես չգիտեի, թե ինչ ասեմ այս պապիկին։ Նա ապրում էր փողոցի անկյունում, հասանք թեք տանիքով տանը. «Դե, տղաս, մենք հասանք, հենց այստեղ, շրջվիր», և պապը ձեռքը ձեռքը տարավ գրպանը. «Ոչ, հայրիկ, ես քեզանից փող չեմ վերցնի, չեմ կարող վերցնել»:
Ծերունին լ աց եղավ, իջավ մեքենայից և խոնարհվեց. «Շնորհակալ եմ, տղաս. »: Եվ նա գնաց իր հին տունը՝ ձեռքով սրբելով արցո ւնքները։ Իսկ ես՝ 47 տարեկան առո ղջ տղամարդս, նստել եմ ու մտածում եմ. հենց ես պետք է խոնարհվեմ նրա առաջ։ Ի՞նչ ենք մենք անում մեր տարեցների համար: Ժողովուրդ, ուղղակի օգնենք նրանց, ինչով կարող ենք: Տարիներ անց մենք էլ ենք ծերանալու: Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
