Մայրը շատ էր կարոտել որդուն: Որդին ողջ ու առո ղջ էր, նրա մոտ ամեն ինչ լավ էր։ Նա պարզապես շատ էր աշխատում, ուներ երիտասարդ կին և ձանձրալի էր խոսել մոր հետ: Որդին սիրում էր մորը, բայց ժամանակ չկար նրան հեռախոսով զանգահարելու։ Մայրը միայնակ ժամանակ շատ էր ձանձանում և կարոտում որդուն: Նա աշխատում էր որպես բ ուժքույր, օգնում էր երեխաներին բո ւժել։ Նա շատ էր սիրում երեխաներին։ Երեկոյան նա տուն էր գալիս և երբեմն նայում էր որդու լուսանկարներին։
Մի օր մայրը կանչեց որդուն իր տուն: Որդին այցելեց մորը: Մայրը նրան ամենավերջին մոդելի Այֆոն նվիրեց: Որդին զարմացած նայեց մորը և ուրախությունից չէր գտնում իր տեղը: մայրը մի տարի գումար էր հավաքել և գնել էր այդ հեռախոսը – Սա քեզ համար է,: Ես, գիտես, մի փոքր հի վանդ եմ և շուտով ինձ հի վանդանոց կտանեն։ Երբեմն զանգիր ինձ, լավ: Եթե չես կարողանա զանգահարել, գրիր, եթե դա էլ չանես, երբ վերցնես հեռախոսդ, գոնե հիշիր ինձ։
Դա բավական կլինի։ Ես պարզապես կիմանամ, որ դու հիշում ես ինձ: Մեկ շաբաթ անց մայրը մա հացավ։ Իսկ տղան ունի գրեթե ամենավերջին մոդելի այս թանկարժեք հեռախոսը և երբ վերցնում է այն, լ աց է լինում։ Ամեն անգամ լա ց է լինում, քանի որ նա հազվադեպ էր զանգահարում: Հազվադեպ էր գրում:Նա կարծում էր, որ դեռ շատ ժամանակ կա միասին լինելու։ Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
