Ես 40 տարեկան եմ, ունեմ ընտանիք, երեխաներ, բայց այս պատմությունը այլ բանի մասին է։ Խոսքը իմ մանկության մասին է։ Հայրս շատ կատեգորիկ էր ասում, որ ես իր երեխան չեմ։ Հայրս դեմքիս ոչինչ չի ասել, բայց ես լսել եմ։ Երբ մորս հայ հոյելու էլ բառ չուներ, ասում էր, որ ես իր աղջիկը չեմ։ Մայրիկս լռում էր։ Երբ մեծացա, հարցրի, թե ինչու հայրս ինձ իր զավակը չի համարում։
Մայրս ապշած էր, քանի որ ենթադրում էր, որ այս բուռն առճակատումները չպետք է դիպչեին ինձ։ Հետո այս արտահայտությունները սկսեցին ավելի շատ զարմացնել ինձ։Ինչու էր նա ինձ հեռու պահում իրենից, եթե ես իր երեխան էի: Մանկական խորը զայրույթի մեջ ես սկսեցի զսպել իմ զայրույթի նոպաները: Ես հորս հետ չեմ շփվել, ոչինչ չեմ խնդրել ու քաղցրավենիք չեմ վերցրել նրանից։
Այդպիսի պահերին հայրս ինձ ասում էր, որ ես գայլի երեխա եմ և որ ուրիշի արյունն անմիջապես աչքի է ընկնում։ Շատ նկարներ ունենք քրոջս մանկությունից, բայց ես դրանցից ոչ մեկում չկամ։ Հայրս նկարել ու մշակել է դրանք։ Աչքերս ու քիթս հիշեցնում էին հորս մասին և տարիների ընթացքում դա ավելի ու ավելի ակնհայտ էր դառնում։Ես փորձեցի ճշտել նրա մորից՝ տատիկիցս։ Նա ինձ տեղեկացրեց, որ հայրս լքել է ընտանիքը իմ ծնվելուց առաջ և որ ծնողներս ցանկացել են բա ժանվել։
Հայրս վերադարձել է, երբ իմացել է, որ մայրս հ ղի է։ Հիմա մենք առանձին ենք ապրում։ Երբ այցելում եմ ծնողներիս, մայրիկիս մայրիկ եմ ասում, բայց հայրիկիս ոչինչ չեմ ասում կամ «պապիկ» եմ ասում, եթե երեխաներիս հետ եմ գնում: Ես դեռ չեմ կարող հաշտվել նրա տեսակետի հետ … Նա կտրականապես հրաժարվում է հայրության թեստ անցկացնելուց: Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
