Տալս ուզում է զվարճանա ,իսկ սկեսուրս մտածում է, որ նրա երեխային ես պետք է պահեմ, կարծես ես ուրիշ գործ չունեմ անելու.

Ես ձեզ հերթականությամբ կպատմեմ: Ես ամուսնացել եմ 18 տարեկանում, իմ ընտրյալն ապրում էր իմ տնից ոչ հեռու։ Ավարտում էի 10-րդ դասարանը, երբ նա վերադարձավ բանակից, ինձնից դասագիրք խնդրեց, որպեսզի պատրաստվի համալսարան ընդունվելուն։ Եվ այդ գարնանը ես սիրահարվեցի նրան։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ես դարձա նույն համալսարանի ուսանող, որտեղ ընդունվեց իմ Նարեկը։

Մեր դասերը, սերն ու ընկերությունը մեզ ավելի մտերմացրեցին և մենք ամուսնացանք։ Ամուսնությունից հետո մենք շարունակեցինք սովորել արդեն հեռակա բաժնում, քանի որ ստիպված էինք աշխատել։ Ծնողներս որոշեցին մեզ բնակարան տրամադրել ու տեղափոխվեցին տատիկիս մոտ, ով ապրում էր առանձնատանը։ Համալսարանն ավարտելուց հետո լավ աշխատանք գտանք ու սկսեցինք մտածել երեխաներ ունենալու մասին։

Ես արդեն 29 տարեկան եմ, ամուսինս մի քիչ մեծ է, մեր երեխան հիմա ընդամենը 3 ամսական է։ Երբեք ոչ մեկի օգնության հետ հույս չենք կապել, փորձել ենք ինքնուրույն լուծել մեր խնդիրները։ Երեխաս հաճախ ստ ամո քսի ց ավ է ունենում, ուստի երկար ժամանակ չէի կարողանում քնել: Եվ մի օր միջամտեց սկեսուրս, որն ապրում էր ամուսնալո ւծված դստեր և նրա երեք տարեկան որդու հետ։

Անգամ երբ ես հ ղի էի, նրա աղջիկն իր երեխային թողնում էր մեր տանը և գնում իր գործերով։ Հիմա ինձ համար շատ դժ վար է դա անելը, բայց սկեսուրս ու տալս դա չեն հասկանում: Փորձեցի բացատրել, որ այդքան էլ հեշտ չէ երկու երեխաներին պահելը և խնդրեցի տղային չբերել։ Մի քանի օր նրան չբերեցին, բայց հետո կրկին սկսեցին։ Մի օր սկեսուրս ասաց, որ պետք է ամառանոց գնա,

իսկ երեխային պետք է թողնի ինձ մոտ, քանի որ աղջիկը ընկերուհու ծնունդին է գնացել: Մերժումից հետո ամուսնուս մայրը թոռանը թողեց խոհանոցում և հեռացավ։ Տաքսի կանչեցի, տղային տարա ամառանոց ու սկեսուրիս վերադարձրի։ Մենք այդ օրը վ իճեցինք: Նա չի հասկանում, որ ֆիզիկական և հոգեկան ուժերը անսահմանափակ չեն։ Ես կարծում եմ, որ լիովին ճիշտ եմ։ Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն