Մեր դիմացի տանը ապրում էր հարևան Վահագնը։ Նա 75 տարեկան էր։ Երկար ժամանակ նա ինքնուրույն էր, կինը 3 տարի առաջ մ ա հացավ, իսկ միակ որդին գնաց արտերկիր սովորելու, այնտեղ աշխատանք գտավ, դասավորեց իր անձնական կյանքը։ Ասում են, որ նրա կինը հարուստ ընտանիքից է, հայրը ռեստորանի սեփականատեր է: Այդ ժամանակվանից նրանք գալիս էին միայն երկու ամիսը մեկ։ Հետո նրանք երեխաներ ունեցան, Վահագնը շատ երջանիկ էր իր թոռներով:
Ճիշտ է, տղան երկար չմնաց՝ մեկ-երկու օր, իսկ ծերունին նորից մենակ մնաց։ Մենք շատ էինք տխրում նրա համար։ Ծերունին բո ղոքում էր, որ հաց գնելու փող չկա, իսկ որդին ու հարսը թանկարժեք մեքենայով էին շրջում։Երեխաներն ընդհանրապես հազվադեպ էին գալիս: Ժամանակ առ ժամանակ զանգում էին հորը, իսկ երբ խնդրում էր գալ, պատասխանում էին, որ աշխատանքի են, հետևաբար հնարավորություն չունեն։
Տարիներ անցան, այս ամբողջ ժամանակ ծերունին կիսով չափ հաղթահարեց վի շտը, մենք ժամանակ առ ժամանակ օգնում էինք նրան, ինչով կարող էինք։ Մեկ ամիս առաջ նա հի վանդացավ։ Անմիջապես զանգահարեցինք որդուն՝ ասելով, որ հայրը անկողնային հի վանդ է, բայց չէինք հավատում, որ նա կհրաժարվի գալ։ Ես ու ամուսինս սկսեցինք խնամել պապիկին: Օրական երեք անգամ նրան սնունդ էի բերում, ամուսինս խանութից գնում էր այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր, գնում էր դե ղատուն։
Երբ ես նորից բերեցի ծերունուն ուտելիք, նա խնդրեց ինձ նստել իր կողքին։ Նա բռնեց ձեռքիցս, հետո ասաց, որ իր մա հից հետո ուզում է մեզ թողնել իր տունը և ես օգնեմ դրա համար անհրաժեշտ բոլոր փաստաթղթերը կազմակերպել։ Սկզբում հրաժարվեցի, քանի որ զուտ մարդկայնորեն էի օգնում հարևանիս։ Սակայն նա ինքը պնդեց և մենք համաձայնվեցինք։ Անցավ ևս երկու տարի։ Մի օր պապիկը մա հացավ։
Զանգեցի որդուն, երկու ժամ հետո եկան։ Նա շատ լա ց եղավ և կ շտամբեց իրեն, քանի որ ժամանակին ավելի հաճախ չէր այցելել և իր կյանքի վերջին րոպեին հայրիկի կողքին չէր եղել։ Հետո նա մոտեցավ մեզ և երկար ժամանակ շնորհակալություն հայտնեց հայրիկի խնամելու համար: Պարզվեց, որ որդին իսկապես գալու հնարավորություն չի ունեցել, քանի որ կնոջ ու երեխաների հետ աշխատանքային պայմանագրով մեկնել է արտերկիր։ Նա ասաց, որ ներկայումս ֆինանսական դժ վարությունների մեջ են,
ուստի հազիվ են ծայրը ծայրին հասցնում։ Պապիկին ուղարկեցինք վերջին ճամփորդության և բոլորը վերադարձան տուն։ Մենք գիտեինք, որ պետք է ստանանք նրա տունը, ուստի երկու օր անց գնացինք նոտարի՝ գույքի վերաբերյալ փաստաթղթեր ստանալու համար։ Այն, ինչ նրանք հաստատ չէին սպասում տեսնել, այն էր, որ պապիկի ողջ ունեցվածքը՝ հսկայական բակով, փոխանցվում է նրա միակ որդուն։ Ես ու ամուսինս միայն հայացքներ փոխանակեցինք ու չկարողացանք հասկանալ, թե երբ և ինչպես է դա եղել։
Երեխաները եկան տունը հանեցին վաճառքի։ Հարևաններն ու գյուղապետարանը գիտեին, որ տունն ի սկզբանե մեզ պետք է պատկաներ։ Ճիշտն ասած, ես դեմ չէի նման ժառանգությանը։ Բայց մեր խնամքի շնորհիվ էր, որ պապիկը իրեն լավ էր զգում։ Թերևս հիմա արդեն ուշ է դա որևէ մեկին ապացուցելու համար: Ավելին՝ տունն արդեն հանվել է վաճառքի։ Եթե տղան ֆինանսական դժ վարություններ չունենար, ես կփորձեի խոսել նրա հետ և ամեն ինչ պատմել այնպես, ինչպես կա։ Ես չգիտեմ, թե ինչ անել: Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
