Այն տղամարդիկ և կանայք, ովքեր ամուսնանում են նրանց հետ, ովքեր արդեն երեխաներ ունեն և սկսում են մեծացնել նրանց, ինձ համար միշտ առեղծված կմնան:Այդ երեխաները միշտ կհիշեն միայն իրենց ծնողներին, ովքեր իրենց հոգատարություն ու սեր են տվել, իսկ օտարներին չեն էլ հիշի։ Հիմա իմ ընտանիքի հետ նման բան է կատարվում, քանի որ տղաս որոշել է, որ պետք է մեծացնի իր կնոջ որդուն։
Երկար ժամանակ փորձում էի որդուս բացատրել, որ կնոջ համար ձեռնտու է, որ նա մեծացնի իր որդուն։ Երբ ես հասկացա, որ դա արդյունավետ միջոց չէ, քանի որ որդիս անընդհատ կրկնում էր, որ իրենք հարազատ են դարձել միմյանց համար, սկսեցի խնդրել, որ մտածի երկրորդ երեխայի ծնվելու մասին, որն իրենը կլինի։ Երբ որդիս սրան չարձագանքեց, ես սկսեցի մտածել, որ միգուցե ես ծեր եմ և կյանքում ոչինչ չեմ հասկանում, ուստի խորհուրդների համար դիմեցի ընկերուհիներիս:
Ընկերուհիներս լիովին աջակցեցին ինձ և ասացին, որ անիմաստ է ուրիշի երեխային մեծացնել, քանի որ երախտագիտություն չես ստանա։ Եթե ժամանակակից սերունդն իսկապես նման մոտեցում է քարոզում, ապա ես չեմ էլ ուզում մտածել, թե ինչ է սպասվում իմ թոռներին։ Պարզապես պատկերացրեք, թե ինչ կլինի աշխարհում այն ժամանակ: Կինը երեխաներ կծնի և կհամոզվի, որ ինչ-որ մեկն իր հետ կամուսնանա, ուրեմն կապրեն՝ մտածելով ոչ թե գլխով, այլ մնացած ամեն ինչով։
Ես հիշում եմ իմ պատանեկությունը և անկեղծորեն կասեմ, որ երբեք չէի մտածի, որ որդուս հետ ինչ-որ մեկին պետք կգամ, բացի իմ ամուսնուց։ Մեր ժամանակ դժ վար թե գտնվեր մարդ, ով իր կամքով ուրիշի երեխային կմեծացներ։ Այնուամենայնիվ, ես համոզված եմ և անկեղծորեն հավատում եմ, որ տղաս կհասկանա, թե ինչ սխալ է թույլ տվել և կբաժանվի այդ կնոջից։ Համոզված եմ, որ այդպես նա կկարողանա գտնել իր երջանկությունը, այլ ոչ թե մեծացնել ուրիշների անշնորհակալ զավակներին։
