Է՜հ, սա կյանք չի, որ ես ու կինս ենք ապրում: Մեր ամբողջ երիտասարդությունը նվիրել ենք մեր երկու որդիներին: Շատ մեծ դժ վարությամբ են նրանց մեծացրել, կրթություն տվել, իսկ հետո նաև օգնել, որ ոտքի կանգնեն ու ընտանիք կազմեն: Տղաներս մեծացան ու թողեցին հայրական տունը: Հիմա երկուսն էլ առանձին են ապրում իրենց կանանց հետ: Մեր երկու հարսն էլ իրենց
ամուսինների գլուխը լցրել են, որ մենք՝ ես ու կինս առանց իրենց էլ կկարողանանք ապրել: Երկու տղաներիցս ոչ մեկ մեզ չի օգնում: Մենք մի քոռ կոպեկ օգնություն չենք ստաում ոչ մի որդուց ու պատճառն իրենց թո ւնավոր կնանիք են: Մենք էլ ինչ ասենք, որ մեր տղաները մեր տեղը չգիտեն ու իրանց կնանիքի խելքով են ընկնում: Թող ոչ մի ծնող մեր կյանքին չարժանանա:
