Հիմա, երբ գրում եմ այս տողերը, տարօրինակ զգացողություն ունեմ : Տղաս՝ իմ փոքրիկ տղան, անուշ քնած է իր օրորոցում, որն իր համար չափազանց մեծ է թվում։ Ես շատ պատմություններ եմ լսել, այն մասին, որ երեխաները շատ ավելի արագ են մեծանում, քան մենք ժամանակ ունենք դրան պատրաստվելու: Մինչ ես դա կզգամ, նա քնելու է ուրիշ անկողնում և ուրիշ տանը՝ ինձնից հեռու։ Հիմա նա ընտրում է ինձ։
Նա ինձ խնդրում է, որ իր հետ խաղամ և պատմվածք կարդամ իր համար։ Նա ավելի շատ է սիրում իմ ընթրիքները ։ Եվ նա ուզում է, որ ես վերջինը լինեմ, ով համբուրի իրեն բարի գիշեր մաղթելով։ Բայց երբ նա ընտրի քեզ: Նա կցանկանա ձեզ հետ անցկացնել հանգստյան օրերը : Հիմա նրա աչքերը վառվում են ուրախությունից, երբ նա տեսնում է ինձ, բայց մի օր այդ աչքերը քեզ համար կփայլեն Նրա հերոսը այժմ ես եմ։ Նա խնդրում է ինձ օգնել։
Նա խնդրում է ինձ դադարեցնել անձրևը, թաքնվում է իմ գրկում : Բայց մի օր դու կլինես նրա հերոսը ու քո գրկում նա կհանգստանա: Հիմա ես նրան սովորեցնում եմ բարի լինել: Նրա հայրը և ես ասում ենք նրան, թե ինչպես հարգել և լսել, ինչպես օգնել և ինչպես օգնություն խնդրել, երբ ինքը դրա կարիքն ունի: Այժմ ես կարող եմ երեկույթներ կազմակերպել նրա ծննդյան օրվա կապակցությամբ և պատրաստել կախարդական տոնական կերակուրներ նրա համար:
Բայց մի օր դու նրան կհիշեցնես, որ զանգի ինձ ծննդյանս օրվա կապակցությամբ։ Նա հիմա ինձ հետ է ու դեռ երկար կլինի իմ կողքին, բայց մի օր նա կլինի այնտեղ, որտեղ դու ես : Իրականում, դա հիանալի է: Ինձ համար պատիվ է լինել այս փոքրիկի մայրը, օգնել նրան մեծանալ: Հուսով եմ, որ աշխարհը նրա համար ավելի լավը կլինի այն պահին, երբ նա հանդիպի քեզ: Եվ ես խոստանում եմ սիրել քեզ: Ինչպե՞ս կարող եմ չսիրել մեկին, ով սիրում է իմ երեխային:
