Ես ընդամենը երեք տարեկան էի, երբ մամաս գնաց արտասահման աշխատելու։ Իհարկե, ես շատ էի կարոտել մայրիկիս, բայց նա անընդհատ փող էր ուղարկում: Վերադարձավ երկու տարի անց: Դա երջանկություն էր: Շուտով պարզվեց, որ մայրս եկել էր միայն հորիցս բաժանվելու համար։ Նա ուներ ազդեցիկ երկրպագու և պատրաստվում էր ամուսնանալ նրա հետ։ Հայրիկը հարցրեց, թե ինչ մտադրություն ունի իմ հանդեպ:
Մայրիկը մի փոքր ամաչեց, բայց ասաց, որ չի կարողանա վերցնել ինձ, քանի որ իր սիրելին դա չէր ուզում: «Աչքից հեռու, մտքից դուրս» ասում են նման դեպքերի համար: Ցա վոք, հեռավորությունը նույնիսկ մայրական սերն է դարձնում ոչինչ: Գոնե մորս հետ այդպես եղավ։ Ես չէի հասկանում, որ դա նշանակում է մորիցս լիակատար անջատում: Մայրիկը գնաց, և մենք այլևս ոչինչ չգիտեինք նրա մասին: Նա չզանգեց, մեզանով չէր հետաքրքրվում։
Միայն իմ ծննդյան օրվա համար բացիկներ էր ուղարկում ու 100 եվրո: Միգուցե, եթե դա չլիներ, ինձ համար ավելի հեշտ լիներ։ Նման պահվածքը նշանակում էր, որ նա իմ կարիքը չունի։ Երբ հայրս ասաց, որ ուզում է ամուսնանալ, ես վա խեցա: Ես արդեն տասը տարեկան էի, բայց ծորթ մորս հարցում իմ բախտը բերեց: Նա ինձ այնքան ջերմություն ու սեր է տվել, որ ես երբեք չեմ ստացել իմ մորից։
Ես պատրաստվում եմ ամուսնանալ ու օրերս մայրս զանգահարեց: Դա շո կ էր։ Նա ինչ-որ տեղից իմացավ, որ ամուսնանալու եմ, զանգահարեց, որ ուզում է գալ ու իմ հարսանիքը կազմակերպել: Ես չէի ուզում նրանից որևէ օգնություն ընդունել։ ԳԻտե՞ք որն է ամենացա վալին: Այն, որ նա զրույցի ողջ ընթացքում ոչինչ չէր հարցնում իմ մասին, խոսում էր միայն իր և իր ցանկությունների մասին։ Ես ընդհատեցի նրա խոսքը և խնդրեցի, որ այլևս չանհանգստացնի ինձ։
