News415Media-ն գրում է․ Ամեն ինչ դստեր համար, և ոչինչ որդու համար: Ես ամուսնացած եմ 18 տարի, Գրիգորիի հետ ամուսնացանք, երբ դեռ սովորում էինք ինստիտուտում։ Ես գյուղից եմ, ամուսինս՝ նույնպես: Սկեսուրս ապրում էր ծայրամասում գտնվող հսկայական տանը։ Ժամանակին սկեսրայրս մեկ միլիոն բնակչություն ունեցող կոլտնտեսության գլխավոր էներգետիկն էր: Նրանք փողին փող չէին ասում, նրանք ապրում էին հարուստ կյանքով, օգտվում էին կյանքի բոլոր բարիքներից, սեղանը միշտ առատ էր, զգեստապահարանները լեփ-լեցուն: Կարճ ասած, երանելի կյանք:
Երբ ամուսինս ավարտում էր դպրոցը, ընտանիքի համար դժվարին ժամանակներ սկսվեցին. հայրը չկար, և սկսեցին սնանկանալ: Սկեսուրս դեռ աշխատում էր, նա դպրոցի փոխտնօրենն էր, Յուլկան փոքր է, իսկ ամուսինս ընդունվեց ինստիտուտ, որտեղ էլ հանդիպեցինք։ -Ովքե՞ր են քո ծնողները, փոքրիկս,- հարցրեց սկեսուրս առաջին հանդիպմանը: – Նա խորը հիասթափություն ապրեց, երբ իմացավ, որ իմ ծնողները պարզապես գործարաններից մեկի աշխատողներ են: Բայց մենք ծրագրել էինք առանձին ապրել՝ երազելով ինքնուրույն փող աշխատել, ուստի սկեսուրիս հիասթափությունն ինձ առանձնապես չէր մտահոգում։ Գլխավորն այն է, որ տղամարդու հետ սեր ու փոխըմբռնում կա։
Ես ու ամուսինս անմիջապես գործի անցանք: Մենք հիփոթեքով բնակարան վերցրինք: Ես նույնիսկ աշխատում էի, երբ դեկրետում էի, գիշերները թարգմանություններ էի անում: Եվ կարողացանք բնակարանի հիփոթեքը ժամանակից շուտ է վճարվել։ Յուլիան, ամուսնուս քույրը, ավարտեց միջնակարգ դպրոցը և ընդունվեց բուհերից մեկը։ Սկեսուրս անընդհատ բողոքում էր. -Ինչպե՞ս է աղջիկը ապրելու հանրակացարանում,- ասաց նա ամուսնուն,- դու տղա ես, քեզ համար ավելի հեշտ էր, իսկ Յուլիայի համար դժվար կլինի:
Սկեսուրս վաճառեց իր տունը և իր համար գնեց մեկ սենյականոց բնակարան և քաղաքում երկու սենյականոց բնակարան՝ դստեր համար։ Ամուսինս տան ու հողամասի վաճառքից գումար չպահանջեց. Ես տղամարդ եմ, փող կաշխատեմ,- ասաց Գրիգորին: Բայց մորից խնդրեց իրեն նվիրել հոր մեքենան: Սկեսուրս հայտարարեց, որ դա պահել է Յուլիայի համար և հարսանիքի օրը նրան նվիրեց: Ամուսինս վիրավորվեց, բայց ոչինչ չասաց: Որոշ ժամանակ անց սկեսուրիս ինքնազգացողությունը վատացավ: Ես աշխատանքից հետո գնում էի նրա տուն, խնամում նրան:
Յուլիան գրեթե չէր գալիս մորը տեսակցության: Բայց այնպես ստացվեց, որ աղջիկս հիվանդացավ և նրան տեղափոխեցինք հիվանդանոց: Ամուսինս Յուլիային տեղեկացրեց, որ գա և խնամի մայրիկին: Երկու օր անց Յուլիան զանգահարեց եղբորը և տեղեկացրեց, որ իրենք մեկնում են հանգստի և ինքը չի կարող այլևս խնամել մայրիկին: Ամուսինս խնամող վարձեց սկեսուրիս համար: Նա չցանկացավ խնամել իր մորը, ով ամեն ինչով ապահովել էր իրեն: Նրանց մեկնելուց օրեր անց սկեսուրս հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին:
Իսկ վերադառնալուց հետո Յուլիան մեզ մեղադրեց, որ լավ չենք խնամել մայրիկին ու մեր անտարբերության պատճառով է մայրը մա հացել: “Դուք եք սպ անել մայրիկին, դուք երբեք էլ նրան չեք սիրել”, – ճչում էր նա: -Իսկ դու սիրու՞մ էիր նրան, ինչպե՞ս կարողացար թողնել նրան այդ վիճակում ու մեկնել հանգստի, ի՞նչ խղճով էիր արևայրուք ընդունում, երբ գիտեիր, որ մայրդ այստեղ գամված է անկողնուն, – կոպիտ պատասխանեց ամուսինս: Դա եղավ նրանց վերջին հանդիպումը: Այդ օրվանից ամուսինս չի ուզում լսել քրոջ անունը: Ավելի ուշ իմացանք, որ սկեսուրս իր մեկսենյականոց բնակարանը ևս նվիրել էր դստերը, որը չցանկացավ խնամել հիվանդ մորը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
